17.4.11

Μια βραδιά στην ΤΕΠ


Λίγες μέρες πριν βρέθηκα στα επείγοντα ενός εφημερευόντος νοσοκομείου.
Η εικόνα γνωστή σε όλους. Μεγάλη αναμονή, ασθενείς με μία βελόνα με τάπα στο 'να χέρι
να περιφέρονται στους διαδρόμους -περιμένοντας ένας Θεός ξέρει τι-, ένας σικιουριτάς με ύφος εκατό καρδιναλίων να κάνει ηλίθιες παρατηρήσεις..
Κάθομαι σε μία καρέκλα στο ΄΄σαλόνι΄΄ και περιμένω. Δίπλα μου μία μάνα με την κόρη της που πιάνει την κοιλιά της, με τις πιτζάμες και τις χνουδωτές παντόφλες τους με ρωτούν για την καταγωγή μου.
Σηκώνομαι και κάνω αισθητή την παρουσία μου στους γιατρούς, η προϊσταμένη με ρωτά γιατί είμαι εκεί -μακάρι να 'ξερα, ήθελα να της απαντήσω-, ''έντονη αδιαθεσία με ζάλη'' της λέω και με μπάζει στο θάλαμο και μου δείχνει ένα κρεβάτι. Όση ώρα περιμένω, παρατηρώ γύρω μου.
Μία κυρία με Πάρκινσον μιλά με το νευρολόγο, μία γιαγιά στο βάθος βαριανασαίνει ενώ της κάνουν καρδιογράφημα, μία νεαρή πλατινέ τοξικομανής δέχεται μία ενεσούλα από μία χοντρή νοσοκόμα με ξινά μούτρα, ένας ευτραφής κύριος έχει πυρετό. Σε λίγο μπαίνει μία σαραντάρα τσιγγάνα λιπόθυμη σε ένα φορείο. Είναι λιώμα και για την επόμενη μία ώρα θα την ακούμε να ξερνάει ρυθμικά τις μαλαματίνες και θα μας γυρίζουν τ'άντερα.
Ο γιατρός είναι νέος και πολύ ευγενικός. Φαίνεται να είναι ο πιο εργατικός εκεί μέσα. Στέλνει να μου πάρουν αίμα για εξετάσεις. Αυτή η βελόνα μου φάνηκε πρόκα στη φλέβα μου.
Φεύγω και κάθομαι πάλι στην αναμονή μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα
''Πόσο πίεση έχεις;'', με ρωτάει ένας κύριος δίπλα μου. Γυρίζω και τον κοιτάζω. Έχει τις πιο βαθιές ρυτίδες που έχω δει ποτέ μου. '' 16'' του απαντώ. ''Ε, καλά...'' μου κάνει χαμογελώντας ''εγώ φτάνω 20 και...''
Και άρχισε να μου μιλάει...
- Ξέρεις, εγώ έχασα ένα παιδί. Το γιο μου. Ήταν 24 χρονών. Σε τροχαίο...
- Λυπάμαι.., του λέω.
- Νιόπαντρος ήταν. Μου άφησε κι ένα εγγονάκι. Έξι μηνών ήταν όταν σκοτώθηκε ο πατέρας του.
- Δεν ξέρω τι να πω... Λυπάμαι πολύ.
- Τροχαίο... Βγήκε κάποιος από ένα χωματόδρομο και τους χτύπησε. Πηγαίναμε στη βάφτιση του μικρού.
- Τι μου λέτε τώρα;... του λέω και δεν ξαναμιλώ.
- Ναι, από τότε απέκτησα πίεση. Η γυναίκα μου καρδιά. Το εγγονάκι μου είναι σήμερα δύο ετών. Τουλάχιστον γλίτωσε η μητέρα του. Κι όταν λέω γλίτωσε εννοώ ότι συνήλθε από το κώμα. Αλλά έχει δρόμο ακόμα μπροστά της. Αυτός ο μικρός είναι τώρα όλη μας η ζωή. Άστα...
Το κοιτάζω που σηκώνεται και φεύγει και έχω μείνει σαν βλάκας με το στόμα ανοιχτό όχι τόσο για το δραματικό της ιστορίας που μόλις άκουσα αλλά για την αξιοπρέπειά του. Όση ώρα μου μίλαγε δεν ένιωσα οίκτο ούτε για μια στιγμή, δεν κλαψούρισε, δεν μόρφασε. Μόνο κούναγε πότε πότε το κεφάλι. Τον θαύμασα και τον ζήλεψα για τη δύναμή του και τολμώ να πω πως οι άντρες όταν πονούν δε γίνονται τσίρκουλα σαν εμάς τις γυναίκες. Μπορεί να είναι έτσι από τη φύση μας αλλά και για κοινωνικούς λόγους -Μην κλαις, ρε! Κλαίνε, μωρέ, τα παλικάρια;- και οι άντρες να είναι πιο δύσκολοι στο να εκφράσουν τα συναισθήματά τους αλλά όταν το κάνουν τους λαμβάνεις σοβαρά υπόψιν ακριβώς γιατί είναι θέαμα ακριβοθώρητο.
Βγαίνουν οι εξετάσεις μου και αφού όλα είναι καλά φεύγω.
Στο δρόμο για το σπίτι, σκέφτομαι όλα όσα διαδραματίστηκαν σε εκείνο το χώρο. Πόσα μονόπρακτα έργα που μέχρι κι ο Τσέχωφ κι ο Ιονέσκο θα ζήλευαν για την εφευρετικότητα και την αμεσότητά τους. Το νοσοκομείο έγινε ξαφνικά ένας χώρος που έμοιαζε με πειραματική σκηνή θεάτρου με κύριο στοιχείο τον αυτοσχεδιασμό και όλα αυτά για προετοιμασία των ερασιτεχνών ηθοποιών του για την επίσημη πρεμιέρα σε κάποια μεγάλη κεντρική σκηνή με βελούδινα καθίσματα.
Το θέατρο χρωστάει την ύπαρξή του στην ανθρώπινη ζωή...


Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ, στον γιατρό εφημερίας, Διονύση, για την υπομονή και την άμεση βοήθειά του.

2 σχόλια:

  1. Εγω περασα να σου αφησω ευχες.
    Πασχαλινές δέξου ευχές, απο τη καρδια βγαλμένες, ολες οι μέρες της ζωής σου να΄ναι αναστημένες!
    ΚΑΛH ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ.
    Μακρια απο νοσοκομεια γιατι σιγουρα μοιαζουν με πειραματικη σκηνη θεατρου.Να εισαι παντα καλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλό Πάσχα και σε σένα Σκρουτζάκο!
    Με υγεία και πολύ φαγοπότι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Οι κόσμοι μας είπαν...

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.