Γέλιο και δάκρυ που λυτρώνει...

Μια φίλη είχε γράψει ''Πότε μην πιστέψεις ότι κάποιος είναι ευτυχισμένος γιατί τον βλέπεις να γελά. Υπάρχουν δάκρυα που κυλούν πιο βαθιά από τα μάτια του κι αυτά είναι που πονούν πιο πολύ.'' Κλεμμένο και τόσο κλισέ θα μου πείτε... αλλά δεν θα σταθώ εκεί.
Σήμερα για κάποιο λόγο το θυμήθηκα αυτό το στιχάκι και σκέφτηκα πόσο επαληθεύεταιστα μάτια μου διανύοντας την ενήλικη -χμ- πια ζωή μου.


Η αγαπημένη μου ηθοποιός είναι η Χρύσα Ρώπα. Την λατρέυω. Κλαίω γελώντας με τον τρόπο της. Ποτέ κανείς δεν μου έχει χαρίσει τόσες στιγμές καθαρού γέλιου -χμ...και η Ντίνα Κώνστα βεβαίως βεβαίως-. Πρόσφατα σε συνέντευξή της εξιστόρησε μία πολύ δύσκολη κατάσταση της ζωής της.

Ήτανε λέει μία γυναίκα σε ένα χωριό που έμεινε έγκυος πολλές φορές. Τόσες που ο παπάς αρνήθηκε κάποια στιγμή να την κοινωνήσει. Έγκυος πάλι εκείνη στην 15η φορά αποφασίζει να κρατήσει το παιδί. Και γέννησε δύο δίδυμα κοριτσάκια. Κάποια μέρα πηγαίνει μία γυναίκα στο σπίτι τους, τραβά μία κλωστή από τον ποδόγυρό της και τη δένει στο χεράκι του ενός εκ των δύο μωρών. Είχε επιλέξει ότι αυτό θα υιοθετούσε μίας και η μητέρα δεν μπορούσε να κρατήσει και τα δύο. Το μωρό αυτό ήταν η ίδια... Έμαθε στην εφηβεία όταν ήταν υιοθετημένη από τρίτο πρόσωπο παρουσία των θετών της γονιών. Και είπε πώς έχασε την ισορροπία μεταξύ αλήθειας και ψέμματος. Κάποια άλλη φορά δήλωσε πώς είναι από τη φύση της καταθλιπτικό άτομο.

Ωστόσο αυτό δεν την εμποδίζει να γεμίζει τα θέατρα στα οποία πρωταγωνιστεί, να κάνει υψηλά νούμερα στα σήριαλ, να μας κάνει να γελάμε...

Όσο περισσότερο τραγικό είναι ένα γεγονός τόσο πιο ξεκαρδιστικό γίνεται όταν το διακωμωδούμε.

Μπορεί να έχω τα νεύρα μου, να είμαι αξιοθρήνητη από τη λύπη μου και να μουλιάζω στο κλάμα για μέρες αλλά όσο μεγάλο κι αν είναι το χάλι μου θα βρω τρόπο να γελοιοποιήσω την κατάσταση και κυρίως τον εαυτό μου με κυνικό τρόπο. Θα κοιταχτώ στον καθρέφτη και θα πω: ''Βρε, άντε πάγαινε από δω, μωρή, Οφηλία που περιφέρεσαι κλαίουσα''! ή όταν συναντήσω κάποιον στο δρόμο θα του σκάσω ξεχειλωμένο χαμόγελο από μακριά και είμαι διατεθειμένη να πιάσω την κουβενταρία με τις ώρες χιουμορίζοντας -τρομάρα μου-. Κι αυτό δεν είναι προσποίηση. Όχι, κάθε άλλο. Είναι ο τρόπος που λέω ασυνείδητα στον εαυτό μου ''Ωραία έκλαψες. Τέλος τώρα. Πάμε γι' άλλα.'' Μπορεί να μου ξαναβγεί το απωθημένο αργότερα -η Σκορπίσια σελήνη μου με προίκισε με συναισθηματικές εμμονές- και πάλι να βράζω στο πεντανόστιμο ζουμί μου -ναι, είμαι και νόστιμη- αλλά και πάλι θα το ''γελάσω'' και τούμπαλιν -ωροσκόπος Τοξότης-.

Καμιά φορά κουβαλώ τόση συμπυκνωμένη ένταση ώστε μετά από ένα γέλιο μέχρι δακρύων
μένουν να τρέχουν τα ζουμιά και ξεσπάω που και που σε κανένα γόο έτσι για την εκτόνωση ρε γαμώτο!

Και πιστέψτε με είναι τόσο λυτρωτικό αυτό.

Οι Κεραυνοβολημένοι Του Έρωτα

Και τι δεν έχει γραφτεί για τον ''Love at first sight''...

Πόσες σελίδες δεν γέμισανε πονεμένα ημερολόγια,

πόσα μερόνυχτα αγρύπνιας για τον έρωτα με την πρώτη ματιά και τη δύναμη που έχει πάνω μας.

Άλλοι πιστεύουν πως μπορεί να σου συμβεί άλλοι το αποκλείουν.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να πείσω κανέναν ούτε ότι υπάρχει, ούτε

ότι δεν υπάρχει. Θα καταθέσω όμως την ταπεινή μου εμπειρία όπως τη βίωσα.

Στην εφηβεία μου πίστευα πως όχι, δεν μπορεί να δεις κάποιον και μπαμ!

να πέσεις ξερός από έρωτα. Δεν γίνεται, έλεγα, να είσαι ερωτευμένος με έναν

άνθρωπο που ούτε μία κουβέντα δεν έχεις ανταλλάξει μαζί του.

Στην πορεία και μεγαλώνοντας με αυτή την πεποίθηση η κοσμοθεωρία μου για το θέμα αυτό

άλλαξε άρδην.

Νομίζω πως μου συνέβη δις. Είμαι σχεδόν βέβαιη δηλαδή.

Η μία εκ των δύο με έκανε -κυρία Κοκοφίκου- σύζυγο και μητέρα.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες απλά θα εξηγήσω -αν μπορεί να εξηγηθεί βέβαια-

το πως περίπου το εξέλαβα.

Αρχικά βλέπεις μία εικόνα ενός προσώπου και πριν προλάβεις να την επεξεργαστείς καν, μιλάμε για κλάσματα του δευτερολέπτου, έχεις την πρώτη αντίδραση και λες μέσα σου ''Ωχ! Τι είναι τώρα αυτό;'' Είναι τα ταυτόχρονα χαμόγελα που συναντιούνται πριν καλά καλά κοιταχτείτε.

Νομίζω πως αν και λέγεται πως ο έρωτας από τα μάτια πιάνεται, ο δικός μου πιάστηκε από ένα χαμόγελο.

Η ακατανόητη αυτή έκπληξη σου δημιουργεί υπερδιέγερση και αμέσως μετά η αναστάστωση

είναι εμφανής -ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις- και απλά δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω του. Είσαι μπερδεμένος γιατί η χαρά και ο φόβος για το τι στην ευχή σου συμβαίνει είναι ισόποσα. Προσωπικά μιλώντας θεωρώ ότι αυτό το συναίσθημα είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό αμοιβαίο. Δεν μπορεί να έχεις τόση ένταση και να μην την περάσεις και στον άλλον ή εκείνος σε σένα. Μιλάμε για απίστευτη χημεία που αιωρείται στον αέρα. Ανεξήγητο πράγματι.

Τώρα, το τι κατάληξη μπορεί να έχει κάτι τέτοιο δεν έχει σημασία. Μπορεί να οδηγηθείς στα σκαλιά της εκκλησίας, μπορεί και στις πύλες της κολάσεως. Ωστόσο, είναι ανώφελο να του αντισταθείς και να μην το ζήσεις έστω για μία και μόνη φορά.

Προσωπική μου πάντα τοποθέτηση είναι ότι για να πεις ότι ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα πρέπει

να είσαι ανοιχτός να σου συμβεί αλλά και να είσαι στην κατάλληλη φάση της ζωής σου. Αλλά και πάλι μπορεί τίποτα από αυτά να μην ισχύει και να σου έρθει η κεραμίδα από το πουθενά.

Η απάντηση μου για το αν υπάρχει ή όχι, είναι:

''Ναι, υπάρχει αλλά με διαφορετική μορφή στον καθένα''.

Για το τι πρέπει να κάνει κανείς αν του συμβεί;

''Να βουτήξεις στα βαθιά ανεπιφύλακτα''

Το σίγουρο είναι πως εκείνοι που δεν πιστεύουν στον κεραυνοβόλο

δεν τον έχουν βιώσει ποτέ.

Γιατί -πιστέψτε με- αν σου χτυπήσει την πόρτα και δεν του ανοίξεις

και το δικό του θα περάσει και θα'χεις να αλλάζεις και την πόρτα ασφαλείας που χρυσοπλήρωσες...

21 χρόνια απουσίας

Για όλους τους μπαμπάδες του κόσμου που έφυγαν
και μας άφησαν ένα ανεκπλήρωτο κενό
και που ήταν η μικρή και η μεγάλη πατρίδα μας.

Μικρή Πατρίδα
Χρ. Θηβαίος & Μ. Φραγκούλης
http://www.youtube.com/embed/z4iAEWMdLfQ?rel=0

Αγαπημένοι Pixies!

http://youtu.be/Hvi4iA3PnKE

Η αγάπη είναι ταλέντο των παιδιών.

Είμαστε μία τυπική ελληνική οικογένεια που πηγαίνει στην Ανάσταση πέντε λεπτά πριν το ''Χριστός Ανέστη''.

Ντυθήκαμε λοιπόν και φέτος με τα γιορτινά μας και φτάσαμε στην εκκλησία μόλις βγήκε το Άγιο Φως. Όλες οι λαμπάδες άναψαν και περιμέναμε το σύνθημα για να φιληθούμε και να τα κινήσουμε για το σπίτι όπου μας περίμενε η αχνιστή μαγειρίτσα.

Κάποια στιγμή ο μεγάλος μου γιος βλέπει πίσω του ένα κοριτσάκι που είναι συμμαθητές στο σχολείο. Χαιρετιούνται και χαμογελούν ο ένας στον άλλον.

Ο μικρός στέκεται εκεί μπροστά στο κοριτσάκι και την οικογένειά της και συνομιλούν οι δυο τους σιγανά. Θεωρώ σωστό να γυρίσω και να συστηθώ, είναι και η μέρα τέτοια που απαιτεί ''αγάπη'', μην με πουν και γαϊδούρα.

Κυριολεκτικά έπεσα πάνω σε τοίχο. Η μαμά της μικρής έχει επί πέντε λεπτά που ψάχνω την κατάλληλη στιγμή να την χαιρετήσω καρφωμένο τα βλέμμα ίσια μπροστά της, ο μπαμπάς έχει σχεδόν γυρίσει την πλάτη στο παιδί μου και τάχαμου ξανανάβει τις λαμπάδες των άλλων δύο παιδιών του. Δεν γύρισαν καν να μας κοιτάξουν, ούτε εμάς, ούτε το μικρό. Τουλάχιστον μου χαμογέλασε η μικρή που με αναγνώρισε. Τους γονείς αυτούς δεν τους έχω συναντήσει ποτέ στο σχολείο. Τα παιδιά τους πηγαινοέρχονται μόνα τους, και στις γιορτές και τις συγκεντρώσεις όταν μας μαζεύει η δασκάλα για ενημέρωση είναι άφαντοι. Θα μου πεις θα δουλέυουν, θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν οι άνθρωποι. Και το πιο πιθανό είναι αυτό.

Αναρωτιέμαι όμως, τι σόι άνθρωποι είμαστε όταν πια έχουμε πάψει να κοιτάμε δίπλα μας, να λέμε μια κουβέντα στο διπλανό μας;

Τόσο απάνθρωπους μας έχουν κάνει οι καταστάσεις, να φοβόμαστε, να αγνοούμε και -γιατί όχι- να σνομπάρουμε;

Στο σπίτι και όταν τα παιδιά κοιμήθηκαν, το συζητήσαμε με τον άντρα μου. Είχε την ίδια γνώμη. Καταλήξαμε πως ο καθένας μπορεί να έχει τα δικά του και να μην έχει την όρεξή μας.

Στο τέλος όμως θαυμάσαμε την κοινωνικότητα του παιδιού μας αλλά και το θάρρος να πλησιάσει τη φίλη του χωρίς να ντρέπεται απλά και μόνο γιατί έτσι ένιωθε.

Και πάλι, πάλι, πάλι, πάλι...

τα παιδιά μας δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς και αγάπης.

Χρόνια Πολλά σε όλους!

Μια βραδιά στην ΤΕΠ

Λίγες μέρες πριν βρέθηκα στα επείγοντα ενός εφημερευόντος νοσοκομείου.
Η εικόνα γνωστή σε όλους. Μεγάλη αναμονή, ασθενείς με μία βελόνα με τάπα στο 'να χέρι
να περιφέρονται στους διαδρόμους -περιμένοντας ένας Θεός ξέρει τι-, ένας σικιουριτάς με ύφος εκατό καρδιναλίων να κάνει ηλίθιες παρατηρήσεις..
Κάθομαι σε μία καρέκλα στο ΄΄σαλόνι΄΄ και περιμένω. Δίπλα μου μία μάνα με την κόρη της που πιάνει την κοιλιά της, με τις πιτζάμες και τις χνουδωτές παντόφλες τους με ρωτούν για την καταγωγή μου.
Σηκώνομαι και κάνω αισθητή την παρουσία μου στους γιατρούς, η προϊσταμένη με ρωτά γιατί είμαι εκεί -μακάρι να 'ξερα, ήθελα να της απαντήσω-, ''έντονη αδιαθεσία με ζάλη'' της λέω και με μπάζει στο θάλαμο και μου δείχνει ένα κρεβάτι. Όση ώρα περιμένω, παρατηρώ γύρω μου.
Μία κυρία με Πάρκινσον μιλά με το νευρολόγο, μία γιαγιά στο βάθος βαριανασαίνει ενώ της κάνουν καρδιογράφημα, μία νεαρή πλατινέ τοξικομανής δέχεται μία ενεσούλα από μία χοντρή νοσοκόμα με ξινά μούτρα, ένας ευτραφής κύριος έχει πυρετό. Σε λίγο μπαίνει μία σαραντάρα τσιγγάνα λιπόθυμη σε ένα φορείο. Είναι λιώμα και για την επόμενη μία ώρα θα την ακούμε να ξερνάει ρυθμικά τις μαλαματίνες και θα μας γυρίζουν τ'άντερα.
Ο γιατρός είναι νέος και πολύ ευγενικός. Φαίνεται να είναι ο πιο εργατικός εκεί μέσα. Στέλνει να μου πάρουν αίμα για εξετάσεις. Αυτή η βελόνα μου φάνηκε πρόκα στη φλέβα μου.
Φεύγω και κάθομαι πάλι στην αναμονή μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα
''Πόσο πίεση έχεις;'', με ρωτάει ένας κύριος δίπλα μου. Γυρίζω και τον κοιτάζω. Έχει τις πιο βαθιές ρυτίδες που έχω δει ποτέ μου. '' 16'' του απαντώ. ''Ε, καλά...'' μου κάνει χαμογελώντας ''εγώ φτάνω 20 και...''
Και άρχισε να μου μιλάει...
- Ξέρεις, εγώ έχασα ένα παιδί. Το γιο μου. Ήταν 24 χρονών. Σε τροχαίο...
- Λυπάμαι.., του λέω.
- Νιόπαντρος ήταν. Μου άφησε κι ένα εγγονάκι. Έξι μηνών ήταν όταν σκοτώθηκε ο πατέρας του.
- Δεν ξέρω τι να πω... Λυπάμαι πολύ.

- Τροχαίο... Βγήκε κάποιος από ένα χωματόδρομο και τους χτύπησε. Πηγαίναμε στη βάφτιση του μικρού.

- Τι μου λέτε τώρα;... του λέω και δεν ξαναμιλώ.
- Ναι, από τότε απέκτησα πίεση. Η γυναίκα μου καρδιά. Το εγγονάκι μου είναι σήμερα δύο ετών. Τουλάχιστον γλίτωσε η μητέρα του. Κι όταν λέω γλίτωσε εννοώ ότι συνήλθε από το κώμα. Αλλά έχει δρόμο ακόμα μπροστά της. Αυτός ο μικρός είναι τώρα όλη μας η ζωή. Άστα...
Το κοιτάζω που σηκώνεται και φεύγει και έχω μείνει σαν βλάκας με το στόμα ανοιχτό όχι τόσο για το δραματικό της ιστορίας που μόλις άκουσα αλλά για την αξιοπρέπειά του. Όση ώρα μου μίλαγε δεν ένιωσα οίκτο ούτε για μια στιγμή, δεν κλαψούρισε, δεν μόρφασε. Μόνο κούναγε πότε πότε το κεφάλι. Τον θαύμασα και τον ζήλεψα για τη δύναμή του και τολμώ να πω πως οι άντρες όταν πονούν δε γίνονται τσίρκουλα σαν εμάς τις γυναίκες. Μπορεί να είναι έτσι από τη φύση μας αλλά και για κοινωνικούς λόγους -Μην κλαις, ρε! Κλαίνε, μωρέ, τα παλικάρια;- και οι άντρες να είναι πιο δύσκολοι στο να εκφράσουν τα συναισθήματά τους αλλά όταν το κάνουν τους λαμβάνεις σοβαρά υπόψιν ακριβώς γιατί είναι θέαμα ακριβοθώρητο.
Βγαίνουν οι εξετάσεις μου και αφού όλα είναι καλά φεύγω.
Στο δρόμο για το σπίτι, σκέφτομαι όλα όσα διαδραματίστηκαν σε εκείνο το χώρο. Πόσα μονόπρακτα έργα που μέχρι κι ο Τσέχωφ κι ο Ιονέσκο θα ζήλευαν για την εφευρετικότητα και την αμεσότητά τους. Το νοσοκομείο έγινε ξαφνικά ένας χώρος που έμοιαζε με πειραματική σκηνή θεάτρου με κύριο στοιχείο τον αυτοσχεδιασμό και όλα αυτά για προετοιμασία των ερασιτεχνών ηθοποιών του για την επίσημη πρεμιέρα σε κάποια μεγάλη κεντρική σκηνή με βελούδινα καθίσματα.
Το θέατρο χρωστάει την ύπαρξή του στην ανθρώπινη ζωή...


Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ, στον γιατρό εφημερίας, Διονύση, για την υπομονή και την άμεση βοήθειά του.

Πέσμου ψέμματα.... Πινόκιο!

Μικρά ή μεγάλα, αθώα ή κακοπροαίρετα, που σώζουν ή ρίχνουν στα τάρταρα
τα ψέμματα είναι μέρος της καθημερινότητας μας.
Κάποιοι λέμε ψέμματα στους άλλους, κάποιοι στο εαυτό μας, κάποιοι απλά
ζούνε σε ένα ψέμα.

Τι είναι όμως αυτό που μας κάνει να ψεύδουμε;
Ο φόβος... Κυρίως αυτός. Φόβος μην μας απορρίψουν, φόβος μην φανούμε
ανεπαρκείς, φόβος για κάτι που κάναμε και έχουμε πια μετανιώσει...
Συνήθως οι παθολογικοί ψεύτες είναι βαθιά πληγωμένοι άνθρωποι και ανασφαλείς.
Κάποιος που τα έχει καλά με τον εαυτό του δεν κρύβεται, δεν φορά προσωπεία,
απλά δείχνει την αλήθεια του.

Στον αντίποδα υπάρχει άλλος ένας καλός λόγος να πούμε ψέμματα.
Κι αυτός είναι η αγάπη. Ναι, η αγάπη. Μπορεί να είναι σχήμα οξύμωρο όμως
αν αναλογιστούμε πόσα μικρά αθώα ψέμματα έχουμε πει στους αγαπημένους μας
με μοναδικό σκοπό μας να τους προστατέψουμε και να μην τους πληγώσουμε
θα καταλάβουμε ότι η αγάπη με τον ψέμα είναι δυο καλοί φίλοι αρκεί να μην
γίνεται κατάχρηση της σχέσης τους.

"Όχι, αγαπούλα μου, δεν πήρες γραμμάριο! Αυτός ο καθρέφτης παχαίνει" -κι ας μην σου χωράει το παλιό σου τζην- " Μα και βέβαια αξίζεις την προαγωγή. Σιγά μην την δώσουν στον Μήτρογλου" -ο Μήτρογλου έχει συλλογή από μαστεράκια στο Αμέρικα και κάνει το μεγαλύτερο τζίρο στην εταιρία-, "Λατρεύω τους γονείς σου!" -ειδικά όταν η μάνα σου μου κάνει κριτική για το παστίτσιο και ο πατέρας σου μας μιλάει για τα παιδικά του χρόνια στο χωριό του-, "Και βέβαια μου άρεσε!" -μην κοιτάς που δεν το δείχνω-, "Με πόσους πήγα πριν από σένα; Μόνο με τρεις έχω πάει και ο τρίτος είσαι εσύ" -στο 3 προσθέτουμε ένα υπερήφανο μηδενικό που κάνει τη διαφορά- "Τα παιδιά μας είναι ολόιδια εσύ" -στα αυτιά κυρίως αλλά δεν στο λέω μην σου βάλω ιδέες- "Καλά μιλάμε αυτή που τα έφτιαξε ο πρώην σου είναι εντελώς τελάρο! Απορώ τι της βρήκε!" -η νυν είναι δίμετρη ξανθιά τούμπανο-, "Αν δε φας το αυγό σου θα σε δώσω στο γύφτο!" -τίποτα προσωπικό με τους ρομ αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα όταν μια μάνα θέλει να ταΐσει το σπλάχνο της-...

Εν κατακλείδι, το ψέμα όταν δεν μπορεί να αποφευχθεί καλό είναι να εμπεριέχει μία αλήθεια ή τουλάχιστον να μην δημιουργεί ανεπανόρθωτες ζημιές στην ψυχή μας.

Λένε πως η αλήθεια σώζει.
Καμιά φορά όμως και το ψέμα κάνει την ίδια δουλειά.

Καλή πρωταπριλιά!

Τα βιβλία είναι φτιαγμένα από χαρτί και μελάνι.

Εντάξει... Δε λέω, η τεχνολογία αναπτύσσεται με γρήγορους ρυθμούς
και τα οφέλη της είναι πολλά.
Αλλά δεν μπορεί ένα μίνι υπολογιστάκι να σου προσφέρει την ίδια απόλαυση
όταν διαβάζεις ένα κείμενο από ένα αληθινό χάρτινο βιβλίο.
Έμεις έτσι μάθαμε να διαβάζουμε, στο χαρτί. Τίποτα δε συγκρίνεται με
τη μυρωδιά των σελίδων μετά την εκτύπωση, με το τσάκισμα των σελίδων
για να θυμόμαστε που είχαμε μείνει, με το κιτρινισμένο μας αγαπημένο
μπεστ σέλερ -ή όχι- που υπάρχει εδώ και χρόνια στο ράφι της βιβλιοθήκης μας
και το φυλάμε καλά δίχως να το δανείζουμε, σαν οικογενειακό κειμήλιο.
Γιατί αν πέσει ένα φλυτζάνι καφέ στο βιβλίο το στεγνώνουμε στο καλοριφέρ ή
στον ήλιο ανάλογα με την εποχή αλλά αν συμβεί το ίδιο στο e-book το πας ανεπιστρεπτί
στον τεχνικό.

Το πιο σημαντικό όμως είναι η αίσθηση, το feeling που έχεις
όταν εσύ και αυτό το μαγικό αντικείμενο γίνεστε ένα...

Καλές αναγνώσεις...