Του ντεκαπαζ το balayage

Θα μπω κατευθειαν στο ψητό
Σου έκαψαν το μαλλί στο κομμωτήριο, στο σπίτι, στο γραφείο ή όπου αλλού βολευονται? Πριν αρχισεις να κλαις σαν τριχρονο (εγω πάντως κλαίω) δες πως διορθωνεται λιγακι η κατάσταση
Πριν δεκα χρονια μια κομμώτρια (καλη της ωρα οπου κι αν ειναι :) ) μου εκαψε με ντεκαπαζ τα μεχρι τη μεση μεταξενια μαλλακια μου. Έμεινα με ποντικοουρες, ξανθοπορτοκαλοκοκκινο κεφαλι και φυσικα τουφακια διασπαρτα γυρω στα 5εκ. απο οπου κοπηκαν τα ξανοιγμενα μαλλια. Αφου με διαβεβαιωσε οτι δεν ειναι δικο της λαθος ετρεχα στους γιατρους μπας κι έχω καμια παλαβη δερματολογικη παθηση και μεινω κουρούπα. Φυσικα οι δερματολογοι ηταν καθετοι. Δεν ειχα κατι παθολογικό.
Επειδη δεν μου ειχε ξανασυμβει ποτε κατι παρομοιο δεν καταλαβα αμεσως το μεγεθος της ζημιας ουτε με τι ειχα να κανω. Απλωνα πανω τονους μαλακτικης και εβγαινα έτσι εξω να μην φαίνονται σαν ξεφτια. Τα χτενιζα βρεγμένα (μεγαλο ντοντ μιας και κοβονταν ακομα πιο ευκολα) τα αφησα όπως ηταν με την ελπιδα πως θα συνελθουν μαγικα.
Περασε ενας μηνας κι εγω να βλεπω τις τουφες στο χερι μεχρι να αποφασισω να κανω κατι δραστικο.
Το πρωτο πραγμα που εκανα με πονο ψυχής ηταν να κουρεψω τα μαλλια μου ενα κοντο καρέ. Αμέσως καθαρισαν απο τα νουντλς που ειχα για μαλλιά.
Δοκιμασα ενα σωρο προιοντα. Σαν το ελαιολαδο με το αυγουλακι δεν θα βρεις πουθενα. Τα ενυδατωσε, τα γυάλισε και  συμμαζεψε τα ασυμμάζευτα.
 Περασα απο πανω μια φυτικη βαφη σε καστανο χρωμα να μην ειμαι τρικολορε. Το μεγαλυτερο προβλημα ειχε λυθει μιας και τα πολυ καμμένα μαλλια ειχαν παει περίπατο. Με πολλη υπομονη τυπου "τα μακραινω τα ξανακοβω" έφτασα ενα χρονο μεταμετα (ξερω, ξέρω είναι πολυς καιρός) να εχω μια χαρα καρε μπουκλωτα μαλλακια. 
Το καλυτερο ειναι να απευθυνθείτε σε καποιο καλο κομμωτήριο που σεβεται πρωτα την υγεια των μαλλιων σου (ευτυχως το εχω βρει) και δεν κοιτάει να σε κανει πλατινα απο την πρωτη φορά.
Πρόσφατα πηγα με μια φιλη καπου αλλου, ειδα ενα ωραιο αποτελεσμα, λεω αυθορμητα :" θα το κανω κι εγω αυτό" (τι τις θελω τις παρορμητικες αποφασεις, τρομαρα μου?) Το έκανα, μου τα τηγανισε κανονικα και μοιάζουν με αχυρα, εχουν κοπει αρκετα και λογικο ειναι αφου γινανε κατασπρα αλλά αφου είμαι αφανα δεν υπάρχει προβλημα, εχω στοκ στο υπογειο. Τα κουρεψα σε ενα μηνα τρεις φορες (καρε ιζ μπακ) και φυσικα καθε μερα κοβω μονη μου την οποια ψαλιδα και κανω οτι και την προηγούμενη φορα. Επισης θερμοτητα, μασιες κλπ τζιζ κακο. Αφηνω να στεγνώνουν φυσικα και για να μην διαλυθουν κι αλλο και για να μη φριζαρουν.
Ξερω πολυ καλα πως οτι φθορα δημιουργηθει απο χημικα δεν διορθωνεται παρα μονο με ψαλίδι. Αρα τι κανουμε τωρα?
 Τα γνωστα: καθαρισμα ανα διμηνο, πολλη ενυδατωση, καθολου θερμότητα και κυριως υπομονη.
Και την επομενη φορά βρειτε ενα κομμωτη που θα σας βοηθησει να εχετε υγιη μαλλια και δεν θα ρισκαρει παιζοντας κορωνα γραμματα το κεφαλι σας. Υπαρχει εκει εξω και τον εχω δει με τα ιδια μου τα ματια.
 Υ.Γ. προς πασα κομμωτηριο: Οταν καιτε τα μαλλια των ανθρωπων μην την πνιγετε, μην πατε να μας βγαλετε χαζούς, παραδεχτειτε οτι κατι πηγε στραβά και κοιτάξτε να το διορθωσετε. Κοινως παιξτε τίμια. Καθομαστε στην καρεκλα σας, σας εμπιστευομαστε και φυσικά εχουμε διαθέσει ενα ποσο για αυτο απο τον προϋπολογισμο μας.
Σκεφτειτε, να παραγγείλεις φιλετο και να στο φερουν καμμενο. Δεν θα το γυριζες πισω και θα σου εφερναν αλλο ζητωντας σου συγγνώμη?  Αυτό

Γέλιο και δάκρυ που λυτρώνει...

Μια φίλη είχε γράψει ''Πότε μην πιστέψεις ότι κάποιος είναι ευτυχισμένος γιατί τον βλέπεις να γελά. Υπάρχουν δάκρυα που κυλούν πιο βαθιά από τα μάτια του κι αυτά είναι που πονούν πιο πολύ.'' Κλεμμένο και τόσο κλισέ θα μου πείτε... αλλά δεν θα σταθώ εκεί.
Σήμερα για κάποιο λόγο το θυμήθηκα αυτό το στιχάκι και σκέφτηκα πόσο επαληθεύεταιστα μάτια μου διανύοντας την ενήλικη -χμ- πια ζωή μου.


Η αγαπημένη μου ηθοποιός είναι η Χρύσα Ρώπα. Την λατρέυω. Κλαίω γελώντας με τον τρόπο της. Ποτέ κανείς δεν μου έχει χαρίσει τόσες στιγμές καθαρού γέλιου -χμ...και η Ντίνα Κώνστα βεβαίως βεβαίως-. Πρόσφατα σε συνέντευξή της εξιστόρησε μία πολύ δύσκολη κατάσταση της ζωής της.

Ήτανε λέει μία γυναίκα σε ένα χωριό που έμεινε έγκυος πολλές φορές. Τόσες που ο παπάς αρνήθηκε κάποια στιγμή να την κοινωνήσει. Έγκυος πάλι εκείνη στην 15η φορά αποφασίζει να κρατήσει το παιδί. Και γέννησε δύο δίδυμα κοριτσάκια. Κάποια μέρα πηγαίνει μία γυναίκα στο σπίτι τους, τραβά μία κλωστή από τον ποδόγυρό της και τη δένει στο χεράκι του ενός εκ των δύο μωρών. Είχε επιλέξει ότι αυτό θα υιοθετούσε μίας και η μητέρα δεν μπορούσε να κρατήσει και τα δύο. Το μωρό αυτό ήταν η ίδια... Έμαθε στην εφηβεία όταν ήταν υιοθετημένη από τρίτο πρόσωπο παρουσία των θετών της γονιών. Και είπε πώς έχασε την ισορροπία μεταξύ αλήθειας και ψέμματος. Κάποια άλλη φορά δήλωσε πώς είναι από τη φύση της καταθλιπτικό άτομο.

Ωστόσο αυτό δεν την εμποδίζει να γεμίζει τα θέατρα στα οποία πρωταγωνιστεί, να κάνει υψηλά νούμερα στα σήριαλ, να μας κάνει να γελάμε...

Όσο περισσότερο τραγικό είναι ένα γεγονός τόσο πιο ξεκαρδιστικό γίνεται όταν το διακωμωδούμε.

Μπορεί να έχω τα νεύρα μου, να είμαι αξιοθρήνητη από τη λύπη μου και να μουλιάζω στο κλάμα για μέρες αλλά όσο μεγάλο κι αν είναι το χάλι μου θα βρω τρόπο να γελοιοποιήσω την κατάσταση και κυρίως τον εαυτό μου με κυνικό τρόπο. Θα κοιταχτώ στον καθρέφτη και θα πω: ''Βρε, άντε πάγαινε από δω, μωρή, Οφηλία που περιφέρεσαι κλαίουσα''! ή όταν συναντήσω κάποιον στο δρόμο θα του σκάσω ξεχειλωμένο χαμόγελο από μακριά και είμαι διατεθειμένη να πιάσω την κουβενταρία με τις ώρες χιουμορίζοντας -τρομάρα μου-. Κι αυτό δεν είναι προσποίηση. Όχι, κάθε άλλο. Είναι ο τρόπος που λέω ασυνείδητα στον εαυτό μου ''Ωραία έκλαψες. Τέλος τώρα. Πάμε γι' άλλα.'' Μπορεί να μου ξαναβγεί το απωθημένο αργότερα -η Σκορπίσια σελήνη μου με προίκισε με συναισθηματικές εμμονές- και πάλι να βράζω στο πεντανόστιμο ζουμί μου -ναι, είμαι και νόστιμη- αλλά και πάλι θα το ''γελάσω'' και τούμπαλιν -ωροσκόπος Τοξότης-.

Καμιά φορά κουβαλώ τόση συμπυκνωμένη ένταση ώστε μετά από ένα γέλιο μέχρι δακρύων
μένουν να τρέχουν τα ζουμιά και ξεσπάω που και που σε κανένα γόο έτσι για την εκτόνωση ρε γαμώτο!

Και πιστέψτε με είναι τόσο λυτρωτικό αυτό.

Οι Κεραυνοβολημένοι Του Έρωτα

Και τι δεν έχει γραφτεί για τον ''Love at first sight''...

Πόσες σελίδες δεν γέμισανε πονεμένα ημερολόγια,

πόσα μερόνυχτα αγρύπνιας για τον έρωτα με την πρώτη ματιά και τη δύναμη που έχει πάνω μας.

Άλλοι πιστεύουν πως μπορεί να σου συμβεί άλλοι το αποκλείουν.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να πείσω κανέναν ούτε ότι υπάρχει, ούτε

ότι δεν υπάρχει. Θα καταθέσω όμως την ταπεινή μου εμπειρία όπως τη βίωσα.

Στην εφηβεία μου πίστευα πως όχι, δεν μπορεί να δεις κάποιον και μπαμ!

να πέσεις ξερός από έρωτα. Δεν γίνεται, έλεγα, να είσαι ερωτευμένος με έναν

άνθρωπο που ούτε μία κουβέντα δεν έχεις ανταλλάξει μαζί του.

Στην πορεία και μεγαλώνοντας με αυτή την πεποίθηση η κοσμοθεωρία μου για το θέμα αυτό

άλλαξε άρδην.

Νομίζω πως μου συνέβη δις. Είμαι σχεδόν βέβαιη δηλαδή.

Η μία εκ των δύο με έκανε -κυρία Κοκοφίκου- σύζυγο και μητέρα.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες απλά θα εξηγήσω -αν μπορεί να εξηγηθεί βέβαια-

το πως περίπου το εξέλαβα.

Αρχικά βλέπεις μία εικόνα ενός προσώπου και πριν προλάβεις να την επεξεργαστείς καν, μιλάμε για κλάσματα του δευτερολέπτου, έχεις την πρώτη αντίδραση και λες μέσα σου ''Ωχ! Τι είναι τώρα αυτό;'' Είναι τα ταυτόχρονα χαμόγελα που συναντιούνται πριν καλά καλά κοιταχτείτε.

Νομίζω πως αν και λέγεται πως ο έρωτας από τα μάτια πιάνεται, ο δικός μου πιάστηκε από ένα χαμόγελο.

Η ακατανόητη αυτή έκπληξη σου δημιουργεί υπερδιέγερση και αμέσως μετά η αναστάστωση

είναι εμφανής -ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις- και απλά δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω του. Είσαι μπερδεμένος γιατί η χαρά και ο φόβος για το τι στην ευχή σου συμβαίνει είναι ισόποσα. Προσωπικά μιλώντας θεωρώ ότι αυτό το συναίσθημα είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό αμοιβαίο. Δεν μπορεί να έχεις τόση ένταση και να μην την περάσεις και στον άλλον ή εκείνος σε σένα. Μιλάμε για απίστευτη χημεία που αιωρείται στον αέρα. Ανεξήγητο πράγματι.

Τώρα, το τι κατάληξη μπορεί να έχει κάτι τέτοιο δεν έχει σημασία. Μπορεί να οδηγηθείς στα σκαλιά της εκκλησίας, μπορεί και στις πύλες της κολάσεως. Ωστόσο, είναι ανώφελο να του αντισταθείς και να μην το ζήσεις έστω για μία και μόνη φορά.

Προσωπική μου πάντα τοποθέτηση είναι ότι για να πεις ότι ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα πρέπει

να είσαι ανοιχτός να σου συμβεί αλλά και να είσαι στην κατάλληλη φάση της ζωής σου. Αλλά και πάλι μπορεί τίποτα από αυτά να μην ισχύει και να σου έρθει η κεραμίδα από το πουθενά.

Η απάντηση μου για το αν υπάρχει ή όχι, είναι:

''Ναι, υπάρχει αλλά με διαφορετική μορφή στον καθένα''.

Για το τι πρέπει να κάνει κανείς αν του συμβεί;

''Να βουτήξεις στα βαθιά ανεπιφύλακτα''

Το σίγουρο είναι πως εκείνοι που δεν πιστεύουν στον κεραυνοβόλο

δεν τον έχουν βιώσει ποτέ.

Γιατί -πιστέψτε με- αν σου χτυπήσει την πόρτα και δεν του ανοίξεις

και το δικό του θα περάσει και θα'χεις να αλλάζεις και την πόρτα ασφαλείας που χρυσοπλήρωσες...

21 χρόνια απουσίας

Για όλους τους μπαμπάδες του κόσμου που έφυγαν
και μας άφησαν ένα ανεκπλήρωτο κενό
και που ήταν η μικρή και η μεγάλη πατρίδα μας.

Μικρή Πατρίδα
Χρ. Θηβαίος & Μ. Φραγκούλης
http://www.youtube.com/embed/z4iAEWMdLfQ?rel=0

Αγαπημένοι Pixies!

http://youtu.be/Hvi4iA3PnKE

Η αγάπη είναι ταλέντο των παιδιών.

Είμαστε μία τυπική ελληνική οικογένεια που πηγαίνει στην Ανάσταση πέντε λεπτά πριν το ''Χριστός Ανέστη''.

Ντυθήκαμε λοιπόν και φέτος με τα γιορτινά μας και φτάσαμε στην εκκλησία μόλις βγήκε το Άγιο Φως. Όλες οι λαμπάδες άναψαν και περιμέναμε το σύνθημα για να φιληθούμε και να τα κινήσουμε για το σπίτι όπου μας περίμενε η αχνιστή μαγειρίτσα.

Κάποια στιγμή ο μεγάλος μου γιος βλέπει πίσω του ένα κοριτσάκι που είναι συμμαθητές στο σχολείο. Χαιρετιούνται και χαμογελούν ο ένας στον άλλον.

Ο μικρός στέκεται εκεί μπροστά στο κοριτσάκι και την οικογένειά της και συνομιλούν οι δυο τους σιγανά. Θεωρώ σωστό να γυρίσω και να συστηθώ, είναι και η μέρα τέτοια που απαιτεί ''αγάπη'', μην με πουν και γαϊδούρα.

Κυριολεκτικά έπεσα πάνω σε τοίχο. Η μαμά της μικρής έχει επί πέντε λεπτά που ψάχνω την κατάλληλη στιγμή να την χαιρετήσω καρφωμένο τα βλέμμα ίσια μπροστά της, ο μπαμπάς έχει σχεδόν γυρίσει την πλάτη στο παιδί μου και τάχαμου ξανανάβει τις λαμπάδες των άλλων δύο παιδιών του. Δεν γύρισαν καν να μας κοιτάξουν, ούτε εμάς, ούτε το μικρό. Τουλάχιστον μου χαμογέλασε η μικρή που με αναγνώρισε. Τους γονείς αυτούς δεν τους έχω συναντήσει ποτέ στο σχολείο. Τα παιδιά τους πηγαινοέρχονται μόνα τους, και στις γιορτές και τις συγκεντρώσεις όταν μας μαζεύει η δασκάλα για ενημέρωση είναι άφαντοι. Θα μου πεις θα δουλέυουν, θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν οι άνθρωποι. Και το πιο πιθανό είναι αυτό.

Αναρωτιέμαι όμως, τι σόι άνθρωποι είμαστε όταν πια έχουμε πάψει να κοιτάμε δίπλα μας, να λέμε μια κουβέντα στο διπλανό μας;

Τόσο απάνθρωπους μας έχουν κάνει οι καταστάσεις, να φοβόμαστε, να αγνοούμε και -γιατί όχι- να σνομπάρουμε;

Στο σπίτι και όταν τα παιδιά κοιμήθηκαν, το συζητήσαμε με τον άντρα μου. Είχε την ίδια γνώμη. Καταλήξαμε πως ο καθένας μπορεί να έχει τα δικά του και να μην έχει την όρεξή μας.

Στο τέλος όμως θαυμάσαμε την κοινωνικότητα του παιδιού μας αλλά και το θάρρος να πλησιάσει τη φίλη του χωρίς να ντρέπεται απλά και μόνο γιατί έτσι ένιωθε.

Και πάλι, πάλι, πάλι, πάλι...

τα παιδιά μας δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς και αγάπης.

Χρόνια Πολλά σε όλους!

Μια βραδιά στην ΤΕΠ

Λίγες μέρες πριν βρέθηκα στα επείγοντα ενός εφημερευόντος νοσοκομείου.
Η εικόνα γνωστή σε όλους. Μεγάλη αναμονή, ασθενείς με μία βελόνα με τάπα στο 'να χέρι
να περιφέρονται στους διαδρόμους -περιμένοντας ένας Θεός ξέρει τι-, ένας σικιουριτάς με ύφος εκατό καρδιναλίων να κάνει ηλίθιες παρατηρήσεις..
Κάθομαι σε μία καρέκλα στο ΄΄σαλόνι΄΄ και περιμένω. Δίπλα μου μία μάνα με την κόρη της που πιάνει την κοιλιά της, με τις πιτζάμες και τις χνουδωτές παντόφλες τους με ρωτούν για την καταγωγή μου.
Σηκώνομαι και κάνω αισθητή την παρουσία μου στους γιατρούς, η προϊσταμένη με ρωτά γιατί είμαι εκεί -μακάρι να 'ξερα, ήθελα να της απαντήσω-, ''έντονη αδιαθεσία με ζάλη'' της λέω και με μπάζει στο θάλαμο και μου δείχνει ένα κρεβάτι. Όση ώρα περιμένω, παρατηρώ γύρω μου.
Μία κυρία με Πάρκινσον μιλά με το νευρολόγο, μία γιαγιά στο βάθος βαριανασαίνει ενώ της κάνουν καρδιογράφημα, μία νεαρή πλατινέ τοξικομανής δέχεται μία ενεσούλα από μία χοντρή νοσοκόμα με ξινά μούτρα, ένας ευτραφής κύριος έχει πυρετό. Σε λίγο μπαίνει μία σαραντάρα τσιγγάνα λιπόθυμη σε ένα φορείο. Είναι λιώμα και για την επόμενη μία ώρα θα την ακούμε να ξερνάει ρυθμικά τις μαλαματίνες και θα μας γυρίζουν τ'άντερα.
Ο γιατρός είναι νέος και πολύ ευγενικός. Φαίνεται να είναι ο πιο εργατικός εκεί μέσα. Στέλνει να μου πάρουν αίμα για εξετάσεις. Αυτή η βελόνα μου φάνηκε πρόκα στη φλέβα μου.
Φεύγω και κάθομαι πάλι στην αναμονή μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα
''Πόσο πίεση έχεις;'', με ρωτάει ένας κύριος δίπλα μου. Γυρίζω και τον κοιτάζω. Έχει τις πιο βαθιές ρυτίδες που έχω δει ποτέ μου. '' 16'' του απαντώ. ''Ε, καλά...'' μου κάνει χαμογελώντας ''εγώ φτάνω 20 και...''
Και άρχισε να μου μιλάει...
- Ξέρεις, εγώ έχασα ένα παιδί. Το γιο μου. Ήταν 24 χρονών. Σε τροχαίο...
- Λυπάμαι.., του λέω.
- Νιόπαντρος ήταν. Μου άφησε κι ένα εγγονάκι. Έξι μηνών ήταν όταν σκοτώθηκε ο πατέρας του.
- Δεν ξέρω τι να πω... Λυπάμαι πολύ.

- Τροχαίο... Βγήκε κάποιος από ένα χωματόδρομο και τους χτύπησε. Πηγαίναμε στη βάφτιση του μικρού.

- Τι μου λέτε τώρα;... του λέω και δεν ξαναμιλώ.
- Ναι, από τότε απέκτησα πίεση. Η γυναίκα μου καρδιά. Το εγγονάκι μου είναι σήμερα δύο ετών. Τουλάχιστον γλίτωσε η μητέρα του. Κι όταν λέω γλίτωσε εννοώ ότι συνήλθε από το κώμα. Αλλά έχει δρόμο ακόμα μπροστά της. Αυτός ο μικρός είναι τώρα όλη μας η ζωή. Άστα...
Το κοιτάζω που σηκώνεται και φεύγει και έχω μείνει σαν βλάκας με το στόμα ανοιχτό όχι τόσο για το δραματικό της ιστορίας που μόλις άκουσα αλλά για την αξιοπρέπειά του. Όση ώρα μου μίλαγε δεν ένιωσα οίκτο ούτε για μια στιγμή, δεν κλαψούρισε, δεν μόρφασε. Μόνο κούναγε πότε πότε το κεφάλι. Τον θαύμασα και τον ζήλεψα για τη δύναμή του και τολμώ να πω πως οι άντρες όταν πονούν δε γίνονται τσίρκουλα σαν εμάς τις γυναίκες. Μπορεί να είναι έτσι από τη φύση μας αλλά και για κοινωνικούς λόγους -Μην κλαις, ρε! Κλαίνε, μωρέ, τα παλικάρια;- και οι άντρες να είναι πιο δύσκολοι στο να εκφράσουν τα συναισθήματά τους αλλά όταν το κάνουν τους λαμβάνεις σοβαρά υπόψιν ακριβώς γιατί είναι θέαμα ακριβοθώρητο.
Βγαίνουν οι εξετάσεις μου και αφού όλα είναι καλά φεύγω.
Στο δρόμο για το σπίτι, σκέφτομαι όλα όσα διαδραματίστηκαν σε εκείνο το χώρο. Πόσα μονόπρακτα έργα που μέχρι κι ο Τσέχωφ κι ο Ιονέσκο θα ζήλευαν για την εφευρετικότητα και την αμεσότητά τους. Το νοσοκομείο έγινε ξαφνικά ένας χώρος που έμοιαζε με πειραματική σκηνή θεάτρου με κύριο στοιχείο τον αυτοσχεδιασμό και όλα αυτά για προετοιμασία των ερασιτεχνών ηθοποιών του για την επίσημη πρεμιέρα σε κάποια μεγάλη κεντρική σκηνή με βελούδινα καθίσματα.
Το θέατρο χρωστάει την ύπαρξή του στην ανθρώπινη ζωή...


Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ, στον γιατρό εφημερίας, Διονύση, για την υπομονή και την άμεση βοήθειά του.