Όταν τον συνάντησα για πρώτη φορά, ήταν καλοκαίρι. Καθόταν στα καμαρίνια του θεάτρου μετά την γενική πρόβα των Βακχών, ηλιοκαμμένος, με έντονα βαμμένα τα μάτια του, γυμνόστηθος φορώντας μόνο μία μακριά κόκκινη φούστα για τις ανάγκες του ρόλου -ήταν ο Διόνυσος-. Πλησίασα και μαζί με άλλους φίλους του ζητήσαμε να βγούμε φωτογραφία.
Μας αγκάλιασε αμέσως χωρίς πολλά λόγια και χαμογέλασε στο φακό.
Νομίζω πως ο Μάριος Φραγκούλης έχει μία ζεστή αγκαλιά για όλους.
Δύο λέξεις μόνο μπορώ να σκεφτώ για να τον χαρακτηρίσω.
Καλοσύνη και ευγένεια ψυχής.
Τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα καλλιτέχνη τέτοιου βεληνεκούς;


Ίσως γι΄αυτό τον αγαπά ο κόσμος, γι΄αυτό οι μουσικές
του μας κάνουν πιο αισιόδοξους, ακόμα κι όταν έχουν κάτι λυπηρό να αφηγηθούν
οι στίχοι του, στο τέλος μας μένει ένα αχνό χαμόγελο.