Αγαπημένοι Pixies!

http://youtu.be/Hvi4iA3PnKE

Η αγάπη είναι ταλέντο των παιδιών.

Είμαστε μία τυπική ελληνική οικογένεια που πηγαίνει στην Ανάσταση πέντε λεπτά πριν το ''Χριστός Ανέστη''.

Ντυθήκαμε λοιπόν και φέτος με τα γιορτινά μας και φτάσαμε στην εκκλησία μόλις βγήκε το Άγιο Φως. Όλες οι λαμπάδες άναψαν και περιμέναμε το σύνθημα για να φιληθούμε και να τα κινήσουμε για το σπίτι όπου μας περίμενε η αχνιστή μαγειρίτσα.

Κάποια στιγμή ο μεγάλος μου γιος βλέπει πίσω του ένα κοριτσάκι που είναι συμμαθητές στο σχολείο. Χαιρετιούνται και χαμογελούν ο ένας στον άλλον.

Ο μικρός στέκεται εκεί μπροστά στο κοριτσάκι και την οικογένειά της και συνομιλούν οι δυο τους σιγανά. Θεωρώ σωστό να γυρίσω και να συστηθώ, είναι και η μέρα τέτοια που απαιτεί ''αγάπη'', μην με πουν και γαϊδούρα.

Κυριολεκτικά έπεσα πάνω σε τοίχο. Η μαμά της μικρής έχει επί πέντε λεπτά που ψάχνω την κατάλληλη στιγμή να την χαιρετήσω καρφωμένο τα βλέμμα ίσια μπροστά της, ο μπαμπάς έχει σχεδόν γυρίσει την πλάτη στο παιδί μου και τάχαμου ξανανάβει τις λαμπάδες των άλλων δύο παιδιών του. Δεν γύρισαν καν να μας κοιτάξουν, ούτε εμάς, ούτε το μικρό. Τουλάχιστον μου χαμογέλασε η μικρή που με αναγνώρισε. Τους γονείς αυτούς δεν τους έχω συναντήσει ποτέ στο σχολείο. Τα παιδιά τους πηγαινοέρχονται μόνα τους, και στις γιορτές και τις συγκεντρώσεις όταν μας μαζεύει η δασκάλα για ενημέρωση είναι άφαντοι. Θα μου πεις θα δουλέυουν, θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν οι άνθρωποι. Και το πιο πιθανό είναι αυτό.

Αναρωτιέμαι όμως, τι σόι άνθρωποι είμαστε όταν πια έχουμε πάψει να κοιτάμε δίπλα μας, να λέμε μια κουβέντα στο διπλανό μας;

Τόσο απάνθρωπους μας έχουν κάνει οι καταστάσεις, να φοβόμαστε, να αγνοούμε και -γιατί όχι- να σνομπάρουμε;

Στο σπίτι και όταν τα παιδιά κοιμήθηκαν, το συζητήσαμε με τον άντρα μου. Είχε την ίδια γνώμη. Καταλήξαμε πως ο καθένας μπορεί να έχει τα δικά του και να μην έχει την όρεξή μας.

Στο τέλος όμως θαυμάσαμε την κοινωνικότητα του παιδιού μας αλλά και το θάρρος να πλησιάσει τη φίλη του χωρίς να ντρέπεται απλά και μόνο γιατί έτσι ένιωθε.

Και πάλι, πάλι, πάλι, πάλι...

τα παιδιά μας δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς και αγάπης.

Χρόνια Πολλά σε όλους!

Μια βραδιά στην ΤΕΠ

Λίγες μέρες πριν βρέθηκα στα επείγοντα ενός εφημερευόντος νοσοκομείου.
Η εικόνα γνωστή σε όλους. Μεγάλη αναμονή, ασθενείς με μία βελόνα με τάπα στο 'να χέρι
να περιφέρονται στους διαδρόμους -περιμένοντας ένας Θεός ξέρει τι-, ένας σικιουριτάς με ύφος εκατό καρδιναλίων να κάνει ηλίθιες παρατηρήσεις..
Κάθομαι σε μία καρέκλα στο ΄΄σαλόνι΄΄ και περιμένω. Δίπλα μου μία μάνα με την κόρη της που πιάνει την κοιλιά της, με τις πιτζάμες και τις χνουδωτές παντόφλες τους με ρωτούν για την καταγωγή μου.
Σηκώνομαι και κάνω αισθητή την παρουσία μου στους γιατρούς, η προϊσταμένη με ρωτά γιατί είμαι εκεί -μακάρι να 'ξερα, ήθελα να της απαντήσω-, ''έντονη αδιαθεσία με ζάλη'' της λέω και με μπάζει στο θάλαμο και μου δείχνει ένα κρεβάτι. Όση ώρα περιμένω, παρατηρώ γύρω μου.
Μία κυρία με Πάρκινσον μιλά με το νευρολόγο, μία γιαγιά στο βάθος βαριανασαίνει ενώ της κάνουν καρδιογράφημα, μία νεαρή πλατινέ τοξικομανής δέχεται μία ενεσούλα από μία χοντρή νοσοκόμα με ξινά μούτρα, ένας ευτραφής κύριος έχει πυρετό. Σε λίγο μπαίνει μία σαραντάρα τσιγγάνα λιπόθυμη σε ένα φορείο. Είναι λιώμα και για την επόμενη μία ώρα θα την ακούμε να ξερνάει ρυθμικά τις μαλαματίνες και θα μας γυρίζουν τ'άντερα.
Ο γιατρός είναι νέος και πολύ ευγενικός. Φαίνεται να είναι ο πιο εργατικός εκεί μέσα. Στέλνει να μου πάρουν αίμα για εξετάσεις. Αυτή η βελόνα μου φάνηκε πρόκα στη φλέβα μου.
Φεύγω και κάθομαι πάλι στην αναμονή μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα
''Πόσο πίεση έχεις;'', με ρωτάει ένας κύριος δίπλα μου. Γυρίζω και τον κοιτάζω. Έχει τις πιο βαθιές ρυτίδες που έχω δει ποτέ μου. '' 16'' του απαντώ. ''Ε, καλά...'' μου κάνει χαμογελώντας ''εγώ φτάνω 20 και...''
Και άρχισε να μου μιλάει...
- Ξέρεις, εγώ έχασα ένα παιδί. Το γιο μου. Ήταν 24 χρονών. Σε τροχαίο...
- Λυπάμαι.., του λέω.
- Νιόπαντρος ήταν. Μου άφησε κι ένα εγγονάκι. Έξι μηνών ήταν όταν σκοτώθηκε ο πατέρας του.
- Δεν ξέρω τι να πω... Λυπάμαι πολύ.

- Τροχαίο... Βγήκε κάποιος από ένα χωματόδρομο και τους χτύπησε. Πηγαίναμε στη βάφτιση του μικρού.

- Τι μου λέτε τώρα;... του λέω και δεν ξαναμιλώ.
- Ναι, από τότε απέκτησα πίεση. Η γυναίκα μου καρδιά. Το εγγονάκι μου είναι σήμερα δύο ετών. Τουλάχιστον γλίτωσε η μητέρα του. Κι όταν λέω γλίτωσε εννοώ ότι συνήλθε από το κώμα. Αλλά έχει δρόμο ακόμα μπροστά της. Αυτός ο μικρός είναι τώρα όλη μας η ζωή. Άστα...
Το κοιτάζω που σηκώνεται και φεύγει και έχω μείνει σαν βλάκας με το στόμα ανοιχτό όχι τόσο για το δραματικό της ιστορίας που μόλις άκουσα αλλά για την αξιοπρέπειά του. Όση ώρα μου μίλαγε δεν ένιωσα οίκτο ούτε για μια στιγμή, δεν κλαψούρισε, δεν μόρφασε. Μόνο κούναγε πότε πότε το κεφάλι. Τον θαύμασα και τον ζήλεψα για τη δύναμή του και τολμώ να πω πως οι άντρες όταν πονούν δε γίνονται τσίρκουλα σαν εμάς τις γυναίκες. Μπορεί να είναι έτσι από τη φύση μας αλλά και για κοινωνικούς λόγους -Μην κλαις, ρε! Κλαίνε, μωρέ, τα παλικάρια;- και οι άντρες να είναι πιο δύσκολοι στο να εκφράσουν τα συναισθήματά τους αλλά όταν το κάνουν τους λαμβάνεις σοβαρά υπόψιν ακριβώς γιατί είναι θέαμα ακριβοθώρητο.
Βγαίνουν οι εξετάσεις μου και αφού όλα είναι καλά φεύγω.
Στο δρόμο για το σπίτι, σκέφτομαι όλα όσα διαδραματίστηκαν σε εκείνο το χώρο. Πόσα μονόπρακτα έργα που μέχρι κι ο Τσέχωφ κι ο Ιονέσκο θα ζήλευαν για την εφευρετικότητα και την αμεσότητά τους. Το νοσοκομείο έγινε ξαφνικά ένας χώρος που έμοιαζε με πειραματική σκηνή θεάτρου με κύριο στοιχείο τον αυτοσχεδιασμό και όλα αυτά για προετοιμασία των ερασιτεχνών ηθοποιών του για την επίσημη πρεμιέρα σε κάποια μεγάλη κεντρική σκηνή με βελούδινα καθίσματα.
Το θέατρο χρωστάει την ύπαρξή του στην ανθρώπινη ζωή...


Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ, στον γιατρό εφημερίας, Διονύση, για την υπομονή και την άμεση βοήθειά του.

Πέσμου ψέμματα.... Πινόκιο!

Μικρά ή μεγάλα, αθώα ή κακοπροαίρετα, που σώζουν ή ρίχνουν στα τάρταρα
τα ψέμματα είναι μέρος της καθημερινότητας μας.
Κάποιοι λέμε ψέμματα στους άλλους, κάποιοι στο εαυτό μας, κάποιοι απλά
ζούνε σε ένα ψέμα.

Τι είναι όμως αυτό που μας κάνει να ψεύδουμε;
Ο φόβος... Κυρίως αυτός. Φόβος μην μας απορρίψουν, φόβος μην φανούμε
ανεπαρκείς, φόβος για κάτι που κάναμε και έχουμε πια μετανιώσει...
Συνήθως οι παθολογικοί ψεύτες είναι βαθιά πληγωμένοι άνθρωποι και ανασφαλείς.
Κάποιος που τα έχει καλά με τον εαυτό του δεν κρύβεται, δεν φορά προσωπεία,
απλά δείχνει την αλήθεια του.

Στον αντίποδα υπάρχει άλλος ένας καλός λόγος να πούμε ψέμματα.
Κι αυτός είναι η αγάπη. Ναι, η αγάπη. Μπορεί να είναι σχήμα οξύμωρο όμως
αν αναλογιστούμε πόσα μικρά αθώα ψέμματα έχουμε πει στους αγαπημένους μας
με μοναδικό σκοπό μας να τους προστατέψουμε και να μην τους πληγώσουμε
θα καταλάβουμε ότι η αγάπη με τον ψέμα είναι δυο καλοί φίλοι αρκεί να μην
γίνεται κατάχρηση της σχέσης τους.

"Όχι, αγαπούλα μου, δεν πήρες γραμμάριο! Αυτός ο καθρέφτης παχαίνει" -κι ας μην σου χωράει το παλιό σου τζην- " Μα και βέβαια αξίζεις την προαγωγή. Σιγά μην την δώσουν στον Μήτρογλου" -ο Μήτρογλου έχει συλλογή από μαστεράκια στο Αμέρικα και κάνει το μεγαλύτερο τζίρο στην εταιρία-, "Λατρεύω τους γονείς σου!" -ειδικά όταν η μάνα σου μου κάνει κριτική για το παστίτσιο και ο πατέρας σου μας μιλάει για τα παιδικά του χρόνια στο χωριό του-, "Και βέβαια μου άρεσε!" -μην κοιτάς που δεν το δείχνω-, "Με πόσους πήγα πριν από σένα; Μόνο με τρεις έχω πάει και ο τρίτος είσαι εσύ" -στο 3 προσθέτουμε ένα υπερήφανο μηδενικό που κάνει τη διαφορά- "Τα παιδιά μας είναι ολόιδια εσύ" -στα αυτιά κυρίως αλλά δεν στο λέω μην σου βάλω ιδέες- "Καλά μιλάμε αυτή που τα έφτιαξε ο πρώην σου είναι εντελώς τελάρο! Απορώ τι της βρήκε!" -η νυν είναι δίμετρη ξανθιά τούμπανο-, "Αν δε φας το αυγό σου θα σε δώσω στο γύφτο!" -τίποτα προσωπικό με τους ρομ αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα όταν μια μάνα θέλει να ταΐσει το σπλάχνο της-...

Εν κατακλείδι, το ψέμα όταν δεν μπορεί να αποφευχθεί καλό είναι να εμπεριέχει μία αλήθεια ή τουλάχιστον να μην δημιουργεί ανεπανόρθωτες ζημιές στην ψυχή μας.

Λένε πως η αλήθεια σώζει.
Καμιά φορά όμως και το ψέμα κάνει την ίδια δουλειά.

Καλή πρωταπριλιά!