Και τι δεν έχει γραφτεί για τον ''Love at first sight''... Πόσες σελίδες δεν γέμισανε πονεμένα ημερολόγια,
πόσα μερόνυχτα αγρύπνιας για τον έρωτα με την πρώτη ματιά και τη δύναμη που έχει πάνω μας.
Άλλοι πιστεύουν πως μπορεί να σου συμβεί άλλοι το αποκλείουν.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να πείσω κανέναν ούτε ότι υπάρχει, ούτε
ότι δεν υπάρχει. Θα καταθέσω όμως την ταπεινή μου εμπειρία όπως τη βίωσα.
Στην εφηβεία μου πίστευα πως όχι, δεν μπορεί να δεις κάποιον και μπαμ!
να πέσεις ξερός από έρωτα. Δεν γίνεται, έλεγα, να είσαι ερωτευμένος με έναν
άνθρωπο που ούτε μία κουβέντα δεν έχεις ανταλλάξει μαζί του.
Στην πορεία και μεγαλώνοντας με αυτή την πεποίθηση η κοσμοθεωρία μου για το θέμα αυτό
άλλαξε άρδην.
Νομίζω πως μου συνέβη δις. Είμαι σχεδόν βέβαιη δηλαδή.
Η μία εκ των δύο με έκανε -κυρία Κοκοφίκου- σύζυγο και μητέρα.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες απλά θα εξηγήσω -αν μπορεί να εξηγηθεί βέβαια-
το πως περίπου το εξέλαβα.
Αρχικά βλέπεις μία εικόνα ενός προσώπου και πριν προλάβεις να την επεξεργαστείς καν, μιλάμε για κλάσματα του δευτερολέπτου, έχεις την πρώτη αντίδραση και λες μέσα σου ''Ωχ! Τι είναι τώρα αυτό;'' Είναι τα ταυτόχρονα χαμόγελα που συναντιούνται πριν καλά καλά κοιταχτείτε.
Νομίζω πως αν και λέγεται πως ο έρωτας από τα μάτια πιάνεται, ο δικός μου πιάστηκε από ένα χαμόγελο.
Η ακατανόητη αυτή έκπληξη σου δημιουργεί υπερδιέγερση και αμέσως μετά η αναστάστωση
είναι εμφανής -ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις- και απλά δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω του. Είσαι μπερδεμένος γιατί η χαρά και ο φόβος για το τι στην ευχή σου συμβαίνει είναι ισόποσα. Προσωπικά μιλώντας θεωρώ ότι αυτό το συναίσθημα είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό αμοιβαίο. Δεν μπορεί να έχεις τόση ένταση και να μην την περάσεις και στον άλλον ή εκείνος σε σένα. Μιλάμε για απίστευτη χημεία που αιωρείται στον αέρα. Ανεξήγητο πράγματι.
Τώρα, το τι κατάληξη μπορεί να έχει κάτι τέτοιο δεν έχει σημασία. Μπορεί να οδηγηθείς στα σκαλιά της εκκλησίας, μπορεί και στις πύλες της κολάσεως. Ωστόσο, είναι ανώφελο να του αντισταθείς και να μην το ζήσεις έστω για μία και μόνη φορά.
Προσωπική μου πάντα τοποθέτηση είναι ότι για να πεις ότι ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα πρέπει
να είσαι ανοιχτός να σου συμβεί αλλά και να είσαι στην κατάλληλη φάση της ζωής σου. Αλλά και πάλι μπορεί τίποτα από αυτά να μην ισχύει και να σου έρθει η κεραμίδα από το πουθενά.
Η απάντηση μου για το αν υπάρχει ή όχι, είναι:
''Ναι, υπάρχει αλλά με διαφορετική μορφή στον καθένα''.
Για το τι πρέπει να κάνει κανείς αν του συμβεί;
''Να βουτήξεις στα βαθιά ανεπιφύλακτα''
Το σίγουρο είναι πως εκείνοι που δεν πιστεύουν στον κεραυνοβόλο
δεν τον έχουν βιώσει ποτέ.
Γιατί -πιστέψτε με- αν σου χτυπήσει την πόρτα και δεν του ανοίξεις
και το δικό του θα περάσει και θα'χεις να αλλάζεις και την πόρτα ασφαλείας που χρυσοπλήρωσες...
