Μια φίλη είχε γράψει ''Πότε μην πιστέψεις ότι κάποιος είναι ευτυχισμένος γιατί τον βλέπεις να γελά. Υπάρχουν δάκρυα που κυλούν πιο βαθιά από τα μάτια του κι αυτά είναι που πονούν πιο πολύ.'' Κλεμμένο και τόσο κλισέ θα μου πείτε... αλλά δεν θα σταθώ εκεί.
Σήμερα για κάποιο λόγο το θυμήθηκα αυτό το στιχάκι και σκέφτηκα πόσο επαληθεύεταιστα μάτια μου διανύοντας την ενήλικη -χμ- πια ζωή μου.
Η αγαπημένη μου ηθοποιός είναι η Χρύσα Ρώπα. Την λατρέυω. Κλαίω γελώντας με τον τρόπο της. Ποτέ κανείς δεν μου έχει χαρίσει τόσες στιγμές καθαρού γέλιου -χμ...και η Ντίνα Κώνστα βεβαίως βεβαίως-. Πρόσφατα σε συνέντευξή της εξιστόρησε μία πολύ δύσκολη κατάσταση της ζωής της.
Ήτανε λέει μία γυναίκα σε ένα χωριό που έμεινε έγκυος πολλές φορές. Τόσες που ο παπάς αρνήθηκε κάποια στιγμή να την κοινωνήσει. Έγκυος πάλι εκείνη στην 15η φορά αποφασίζει να κρατήσει το παιδί. Και γέννησε δύο δίδυμα κοριτσάκια. Κάποια μέρα πηγαίνει μία γυναίκα στο σπίτι τους, τραβά μία κλωστή από τον ποδόγυρό της και τη δένει στο χεράκι του ενός εκ των δύο μωρών. Είχε επιλέξει ότι αυτό θα υιοθετούσε μίας και η μητέρα δεν μπορούσε να κρατήσει και τα δύο. Το μωρό αυτό ήταν η ίδια... Έμαθε στην εφηβεία όταν ήταν υιοθετημένη από τρίτο πρόσωπο παρουσία των θετών της γονιών. Και είπε πώς έχασε την ισορροπία μεταξύ αλήθειας και ψέμματος. Κάποια άλλη φορά δήλωσε πώς είναι από τη φύση της καταθλιπτικό άτομο.
Ωστόσο αυτό δεν την εμποδίζει να γεμίζει τα θέατρα στα οποία πρωταγωνιστεί, να κάνει υψηλά νούμερα στα σήριαλ, να μας κάνει να γελάμε...
Όσο περισσότερο τραγικό είναι ένα γεγονός τόσο πιο ξεκαρδιστικό γίνεται όταν το διακωμωδούμε.
Μπορεί να έχω τα νεύρα μου, να είμαι αξιοθρήνητη από τη λύπη μου και να μουλιάζω στο κλάμα για μέρες αλλά όσο μεγάλο κι αν είναι το χάλι μου θα βρω τρόπο να γελοιοποιήσω την κατάσταση και κυρίως τον εαυτό μου με κυνικό τρόπο. Θα κοιταχτώ στον καθρέφτη και θα πω: ''Βρε, άντε πάγαινε από δω, μωρή, Οφηλία που περιφέρεσαι κλαίουσα''! ή όταν συναντήσω κάποιον στο δρόμο θα του σκάσω ξεχειλωμένο χαμόγελο από μακριά και είμαι διατεθειμένη να πιάσω την κουβενταρία με τις ώρες χιουμορίζοντας -τρομάρα μου-. Κι αυτό δεν είναι προσποίηση. Όχι, κάθε άλλο. Είναι ο τρόπος που λέω ασυνείδητα στον εαυτό μου ''Ωραία έκλαψες. Τέλος τώρα. Πάμε γι' άλλα.'' Μπορεί να μου ξαναβγεί το απωθημένο αργότερα -η Σκορπίσια σελήνη μου με προίκισε με συναισθηματικές εμμονές- και πάλι να βράζω στο πεντανόστιμο ζουμί μου -ναι, είμαι και νόστιμη- αλλά και πάλι θα το ''γελάσω'' και τούμπαλιν -ωροσκόπος Τοξότης-.
Καμιά φορά κουβαλώ τόση συμπυκνωμένη ένταση ώστε μετά από ένα γέλιο μέχρι δακρύων
μένουν να τρέχουν τα ζουμιά και ξεσπάω που και που σε κανένα γόο έτσι για την εκτόνωση ρε γαμώτο!
Και πιστέψτε με είναι τόσο λυτρωτικό αυτό.
