Δευτέρα πρωί. Το κεντρικό ΚΕΠ είναι γεμάτο ανθρώπους με ένα σωρό χαρτιά στην αγκαλιά
και το χαρτάκι προτεραιότητας να έχει λιώσει στο χέρι.
Εϊναι η σειρά μου, το καταλαβαίνω γιατί είμαι το νούμερο #675 και ο φωτεινός πίνακας
αναβοσβήνει ώσπου να φτάσω στο γραφείο του υπαλλήλου. Βολεύομαι στην καρέκλα και του δίνω τα έγγραφα που χρειάζονται. ''Θέλω να βγάλω ΑΜΚΑ'' του λέω. ''Περιμένετε'' μου λέει, ''ένα -ένα τα χαρτιά σας όταν τα ζητάω''. Καλά ντε, είπα μέσα μου, μη βαράς.
Μέχρι αυτός να συντονιστεί παρατηρώ την υπάλληλο στο διπλανό γραφείο. Είναι νέα, μελαχρινή και πολύ κοκέτα αλλά μάλλον θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να κάνει χαλάουα κι όχι να εκτυπώνει πιστοποιητικά. Έχει μόλις εξυπηρετήσει μία φοιτήρια και τώρα μιλάνε για γκομενικά, τις δίνει συμβουλές περιχαρής. Ένας εξηντάρης που στέκεται εκεί μπάστακας
την κοιτάει άγρια. Σε λίγο δεν αντέχει και της λέει ''Τι θα γίνει μ΄εμάς;'' Εκείνη ατάραχη, με χαμόγελο και με νάζι του κάνει ''περιμένετε, κύριε,...'' και ξαναγυρίζει στην κουβεντούλα της. Φαίνεται πως είναι σε πολύ ενδιαφέρον σημείο.
Ο δικός μου υπάλληλος μου ζητάει την ταυτότητα. Με κοιτάει και καλά καλά για να δει αν είμαι εγώ στη φωτογραφία. Ναι, εγώ είμαι αλλά πριν από τρελλό ξενύχτί και πριν δέκα χρόνια. Αν και δεν φαίνεται σίγουρος περνάει τα στοιχεία μου.
Στον απέναντι τώρα γραφείο μία άλλη κυρία, όχι και τόσο κοκέτα μάλλον παραμελημένη που πρεπει όμως να βγάλει τις πυζάμες και να ντυθεί πριν πάει για δουλειά. Την πλησιάζει δειλά ένας νεαρός, είναι δεν είναι τριαντάρης και κάθεται. Της λέει τι θέλει ενώ εκείνη είναι ΠΟΛΥ απασχολημένη με μία κατάσταση που πρέπει να φτιάξει. Δεν τον έχει κοιτάξει ούτε μία στιγμή. Του απαντάει ενώ μπροστά της έχει ανοιχτό ένα πελώριο ντοσιέ. Και όσο αυτό συνεχίζεται, τόσο θέλω να πάω κοντά της και να της φωνάξω ΄΄Έι! Μαντάμ! Εδώ είναι ένας άνθρωπος. Σου μιλάει, θέλει τη βοήθειά σου και γι΄αυτό είναι εδώ. Και για να μην ξεχνιόμαστε κι εσύ είσαι εδώ για να του τη δώσεις. Γι΄αυτό πληρώνεσαι. Δε φταίει αυτός επειδή εσύ δεν παίρνεις ρεπό, επειδή κάνεις υπερωρίες,
επειδή σου χάλασε το καζανάκι... Τουλάχιστον κοίτα τον όταν του μιλάς...''
Ευτυχώς ο ΑΜΚΑ μου είναι έτοιμος. Νομίζω πως δεν μπορώ να με ελέγξω άλλο και πραγματικά δεν θα ήθελα φασαρίες. Είναι όμως τόσο ενοχλητική η στάση της κυρίας. Με εξοργίζει σχεδόν. Εκείνο που λέω συχνά είναι ότι τον ίδιο κόπο σου κάνει να φερθείς ευγενικά τον ίδιο κόπο να φερθείς σαν κάφρος. Η φιλοσοφία αλλάζει.
Την ώρα που έφτανα στην έξοδο την ακούω να λέει στο νεαρό'' Σας είπα δεν γίνεται. Αν θέλετε πηγαίνετε στον προϊστάμενο. Έχουμε και δουλειές, κύριε''
Σιγά εσύ! Μη σπάσεις κανα νύχι...
