Οι μπάτσοι φοβήθηκαν το παιδί με την εγκεφαλική παράλυση.

Απερίγραπτο.
τα λόγια είναι περιττά.
Οι μπάτσοι είναι ελεεινοί και ο δημοσιογράφος
ακόμα πιο μεγάλος κόπανος!

Αυτές οι μέρες αν μη τι άλλο είναι μέρες αγάπης -για να θυμόμαστε ότι μπορούμε να αγαπάμε- και μέρες που όλοι προσπαθούν μέσω οργανισμών αλλά και ο καθένας
χωριστά σαν μονάδα να βοηθήσει κυρίως τα παιδιά που έχουν ανάγκη, οικονομική,
συναισθηματική... Θυμήθηκα λοιπόν ένα περιστατικό από την παιδική μου ηλικία
και το δημοσιεύω σήμερα για να δείξω πόσο αλόγιστα μπορεί να χρησιμοποιούμε λέξεις και να βάζουμε ταμπέλες χωρίς να γνωρίζουμε τι κόστος έχει αυτό σε ένα παιδί.

Όταν ήμουν στο δημοτικό είχα για δύο χρόνια έναν εξαιρετικό
δάσκαλο που αγαπούσα πολύ. Και όλη η τάξη τον αγαπούσε. Τελειώνοντας το δημοτικό
τον είχα πάντα στο μυαλό μου με αγάπη.
Όταν τελείωσα το λύκειο τον συνάντησα τυχαία στη σχολή που σπούδαζα.
Ήμουν 18 χρονών.Έτρεξα αμέσως να του μιλήσω, γεμάτη συγκίνηση.
''Γειά σας, κύριε!'' του λέω. ''Τι κάνετε? Είμαι η τάδε από το σχολείο
που διδάσκατε, ήμουν μαθήτριά σας.''Εκείνος σκέφτηκε για μιά στιγμή και με ρωτάει:
''Το ορφανό?''................
Χαμογέλασα με ένα παγωμένο χαμόγελο και μετάνιωσα την ώρα και τη στιγμή
που τον πλησίασα. Μετά το βρήκα λογικό. 'Ετσι με θυμόταν. Σαν ''το ορφανό''.
Το αστείο είναι ότι ποτέ δεν είχα σκεφτεί τον εαυτό μου έτσι. Απλά δεν είχα μπαμπά.
Το ορφανό... 'Οχι η καλύτερη μαθήτρια της τάξης του, όχι το κόρίτσι που έγινε
σημαιοφόρος, όχι η μαθήτρια που τραγουδούσε όμορφα και είπε το μεγαλυτερο ποιήμα του Σολωμού στη γιορτή...''Μητέρα μεγαλόψυχη στον πόνο και στη Δόξα...'', αλλά απλά το ορφανό. Αυτό κάνουμε. Θυμόμαστε και χαρακτηρίζουμε τους ανθρώπους με τη χειρότερη ιδιότητά τους και τα καλά τα αφήνουμε στο χρονοντούλαπο.
Πρέπει δηλαδή να ονοματίζουμε τους ανθρώπους ανάλογα με τις ατυχίες τους?
Η χήρα, η γεροντοκόρη, ο μπεκιάρης, ο ανάπηρος, ο τυφλός, ο κουτσός κ.λ.?
Για φαντάσου να ρωτήσω ένα παλιό γνωστό: ''Ει εσύ δεν είσαι ο ανάπηρος? Ο κούτσαβλός?
Τι κάνεις? Όλα καλά?

Η ειρωνία της τύχης είναι ότι ένα χρόνο μετά αυτός ο δάσκαλος πέθανε από καρδιακή προσβολή. Και τώρα κάποιος άλλος μπορεί να λέει τα παιδιά εκείνου του δασκάλου μου ''τα ορφανά''.

Κλείνοντας θέλω να παρακαλέσω να πλησιάζουμε τα παιδιά με αγάπη,
να μην λέμε κουβέντες που δεν μπορούν να διαχειριστούν και που τους αφήνουν
στην ψυχούλα τους πληγές.

Καλές γιορτές σε όλους!

Χιόνι

Αφού μέχρι πριν λίγες μέρες κυκλοφορούσαμε με ζακετάκια
είπε να μας ρίξει και χιόνι να μας βάλει να αερίσουμε τα μάλλινα.
Ο καιρός γαρ...